Annemieke Sprey

Als vrijwilligster Annemieke Spreij (woonplaats Gouda) bij de finish staat, is het altijd een feestje. Ze haalt iedereen klappend en zingend binnen. ‘Vrijwlligerswerk is in mijn ogen topsport’ 
 
‘Ik wandel veel, maar soms is een heel weekend lopen me wat te lang. Dan zeg ik: laat ik me één dag inzetten als vrijwilliger, en de andere wandel ik zelf. Vaak ga ik samen met mijn vriend. Als we over de finish komen, staat er in de meeste gevallen niemand om ons aan te moedigen. Dat vind ik soms wat triestig. Daarom is mijn enthousiasme als vrijwilliger zo groot. Ik kan me inleven in de deelnemers.’
 
Klappen en zingen
‘Mijn eerste evenement was de Egmond Wandel Marathon van vorig jaar. Ik werd bij de finish geplaatst. Ik moest de mensen naar de medailles begeleiden, maar dat vond ik eerlijk gezegd een beetje saai. Toen ben ik maar voor de deelnemers gaan klappen en zingen.’
 
Gloeien
‘Je ziet wel eens dat mensen op het einde van een wandelevenement erg moe zijn. Dan zeg ik: zullen we de laatste tien meter samen lopen? Dan zie je toch weer een lach op hun gezicht verschijnen. En op dat van mij. Ik vind het heerlijk om te doen. En ik ga echt gloeien van de leuke reacties die ik soms krijg.’
 
Spaans gezin 
‘Na de streep krijg je als deelnemer een medaille uitgereikt, maar het moment daarvoor, het onthaal, vind ik ook belangrijk. Daarom vraag ik altijd of ik bij de finish mag staan. Deelnemers vragen me soms of ik foto’s wil maken. Dat doe ik graag. Ik heb eens een Spaans gezin met dochter op de foto gezet. Toen kwam ook de zanger die was ingehuurd er nog bij staan. Dat vond ik prachtig.’
 
Dopingcontrole 
‘Ik heb in mijn eerste jaar als vrijwilliger ook wat andere klusjes gekregen. Bij de Dam tot Damloop moest ik de nummer vier naar de dopingcontrole begeleiden. Dan loop je er echt als een hondje achteraan. Je moet streng zijn en zorgen dat ze niet wat van een vreemde overhandigd krijgen.’
 
Topsport
‘Vrijwilligerswerk is in mijn ogen topsport. Je bent de hele dag buiten en staat echt niet met de handen over elkaar. Ook de mensen die appeltjes uitdelen zijn constant bezig. Er komen duizenden mensen langs en die moeten er allemaal een krijgen. Ga er maar aan staan. Als ik uren achter elkaar heb staan zingen en klappen, heb ik voor mijn gevoel twintig kilometer gelopen. Vaak ben ik redelijk uitgeput als ik thuiskom. Maar de volgende dag ga ik toch weer zelf even wandelen.’